Karşıyaka'da geçen iki günün ardından ağır adımlarla Bostanlı sahilde yürüdüm bugün.Çiseleyen yağmurun eşliğinde, düşüncelerim adımlarımı takip etti adımlarım ise düşüncelerimi...En son ne zaman gelmiştim bu sahile,daha önce kaç kere gelmiştim ? Yaz sıcağında, güzel bir sonbahar akşamında, güneşin yüzünü gösterdiği bir kış gününde, yağmurun eşlik ettiği akşamüzeri baharında...Yalnız ya da insanlarla...Bugün, gün batımı ve yağmur eşlik etti.Yanımdaki dostum onlardı:)
Kendimi düşüncelere kaptırmış Bostanlı İskelesi'ne doğru ilerlerken birden vapur telaşı kapladı içimi.Son anda yetiştiğim Konak Vapuru'na büyük bir adımla bindim.Üst kata yöneldim en arkaya.Bunu hep yapıyordum sanırım.Giderken izlemek, geriye bakmak...Arkada bıraktıklarına son bir bakış atmak...
Vapurun hareket etmesiyle içimi her zamanki huzur kapladı yine.Denizin ruhumu dinlendirdiğini düşünmüşümdür hep.Ucu açık şehirde yaşamak.Deniz aşırı olmak.Kıyı gördü mü bir şehir, ucu bucağı sonsuz olacak.İstanbul'da yakalayamadığım o huzuru İzmir Denizi'nde buluyorum.Denizin sıkışmamış sonsuz hissi.Bir yandan karşı kıyıya yakınken,diğer yandan sonunu göremediğin bir mavilik...
Deniz bugün çarşaf gibiydi.Tek dalga, yararak ilerleyen vapurdan geliyordu sadece.O kadar sakindi ki deniz bugün bana çok benziyordu.Yağmur bulutlarının arasından süzülen akşam güneşinin veda hüzmesi, koyuya çalan maviliğe huzur bırakıyordu.Ya da ben o ışıkta huzur arıyordum...Sonra uzaklaşan kıyıya çevirdim yüzümü.Akşamın ilk sinyallerini veriyordu şehir.Işıl ışıl veda ediyordu Bostanlı, Karşıyaka...Denizin ortasında olmak,her şeyden uzakta burada kapalı kalmak rahatlatıyordu beni.Dinledim, kendimi dinledim yol boyu.Derin derin nefes aldım.Denizi içime çektim, yağmuru içime çektim, ışığı içime çektim, şehri içime çektim,rüzgarı içime çektim,balıkları martıları doğaya ait ne varsa içime çektim ! Kocaman doldum.Mavilik oldum,ışıl ışıl oldum,balık oldum.O anda bir de Orhan Veli'nin dizeleri oldum."Bir de rakı şişesinde balık olsam." Diye düşündüm.Yakındır...Oda yakındır dedim kendi kendime ;)
Ne kadar zaman sonra vapur Konak'a yanaştı hatırlamıyorum.Yavaşlayan motor sesiyle çıkışa yöneldim.Yine büyük bir adımla kıyıya ayak bastım.Eve doğru yürüdüm.Konak Devlet Tiyatrosu'nun önünden geçerken birden kendimi bilet gişesinde buldum.Nisan programını alıp göz attım.Aradığım orada duruyordu işte.Görevliyle konuştuktan sonra bir sonraki Akşama bilet almak için cebimdeki son nakit parayı uzattım."Bir Garip Orhan Veli" ye tek kişilik bilet lütfen :) Rakı şişesinde balık olmak için ideal bir gündü sanırım :)Biletimi çantama koyarken üniversitemin ilk yılları geldi aklıma.Arkadaşlarımla cebimdeki son paraya kadar içtiğim günler..Eve dönecek para olmazdı bazen cebimizde ama genede son kuruşuna kadar içerdik.Nasılsa eve dönerdik :) Yine ve yine !!!
Düşündüm, yol boyu düşündüm yine...En çok yolda yürürken severdim ya ben düşünmeyi ya da yolculuk yaparken.Ne zamandır kendi başıma bir şeyler yapmadığımı fark ettim.Tek başıma kahve içmiyordum bir kafede,tek başıma Kordon'da gün batımında biramı yudumlamıyordum, tek başıma yemek yemeye gitmiyordum, tek başıma sinemaya gitmiyordum, tiyatroya gitmiyordum ve vapura binmiyordum...Kendime sakladığım rutinlerimi yapmıyordum ne zamandır.Bugün yeniden başladım.Vapura ilk adımımla başladım...
Yeniden rakı şişesinde balık olmanın zamanı geldi ;)
bende şu an farkediyorum komşu ne kadar çok zaman geçmiş blog okumayalı.ne kadar çok olmuş seni görmeyeli, ne kadar çok saniye geçmiş aynı şehirde yaşayan ama birbirini görmeyen iki insanın birbirlerine doğru uzanan kucaklaşmaları arasından.bornovanın sessiz bir apartman dairesinden selamlar yolluyorum eski komşuma, canım kardeşime... d.b
YanıtlaSilKomşu lafının geçmesi kim oldugunu anlamama yeterde artar bile :)ah ben ne çok özledım o apartman dairesını bir bilsen ! 1888'te kredı saatını beklerken cebimizde para olmamasına rağmen içtiğimiz o gün geldi aklıma :)(omekandan ohesapla cıkamazdıkda)İçen içirir günlerini...Balkondan gecenin biryarısı "komşu kahven var mı? Yaparsan var komsu " dialoglarını..Evde 5kişi yaşadığımız o günleri :/ ne çok özledim sizi bir bilsen canım kardeşim.Şuan bardağım önümde nescafemi yudumluyorum :) Senin için hep kahvem var evde komşu ! Gel bana da yap ama :)
YanıtlaSil